Column Hermonde
Afgelopen winter reisde ik naar Nepal met behoorlijk wat zenuwen in mijn lijf. Over een paar dagen zou ik daar een klooster in gaan om twee maanden stil te zijn. Zestig dagen als monnik leven, elke dag gevuld met meditatie.
Inmiddels ben ik weer een half jaar in Nederland en kijk ik terug op een zeer inten-sieve periode van verdiepend inzicht door veertien uur meditatie per dag. Een soort trainingskamp voor topsporters, maar dan voor de geest. Mensen die mijn verhaal horen kijken me soms niet-begrijpend aan en vra-gen: Maar waarom dan? of Wat heb je eruit gehaald?. Inmiddels kan ik daar een antwoord op geven.
Begin januari liet ik de hectiek van Kathmandu achter me en ging op weg naar Lumbini Garden, de geboorteplaats van de Boeddha. Ik was nog nooit in Azië geweest en deze wonderlijke plek dompelde me er helemaal in onder. Het stond vol Boeddhistische tempels uit alle hoeken van de wereld, inclusief het Burmese meditatiecentrum. Eenmaal daar aangekomen werd ik opgewacht door een monnik en een non, die mij mijn kamer toonden. De kamer vond ik in eerste instantie Spartaans, maar wat verwacht je als je zestig dagen als monnik door het leven wil? Samen met ongeveer dertig andere meditators voerde ik dagelijks hetzelfde ritueel uit: Om vier uur begon ik met mediteren, onderbroken door twee maaltijden en een persoonlijk interview met de monnik over mijn ervarin-gen. Om tien uur in de avond mijn bed in om de volgende dag alles weer te herhalen. Zo kropen de dagen voorbij. Want wat kan een dag lang duren. Achttien uur zonder enige vorm van afleiding of rust. Geen smartphone, boeken en tv; niet spreken en zelfs geen non-verbale communicatie. Dat gebrek aan afleiding wierp na verloop van tijd zijn vruch-ten af. Ik begon van moment tot moment te leven. Ik kreeg inzichten over wat ik belangrijk vind, inzicht in mijn vastgeroeste overtuigin-gen. Inzicht ook in wie ik wil zijn en wat mijn drijfveren zijn.
Eenmaal terug in Nederland leek er in eerste instantie niets veranderd. Ik had het gevoel in een snelkookpan te zitten waarin op afstand verbonden zijn via WhatsApp en Facebook belangrijker is dan verbinding met degene die naast je zit. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat dit inzicht onderdeel was van mijn ontwikkeling. Aan anderen kan ik niets veranderen, maar ik kan wel bij mezelf begin-nen. Door er te zijn voor de mensen om me heen. Door wat vaker op straat te glimlachen naar iemand of een praatje te maken.
Bij Hermonde kijken we naar hoe iemand zich het beste kan ontwikkelen. Ik zie mijn periode van stilte als een methode om dichter te komen bij welke overtuigingen ik had, wat mijn drijfveren waren en of deze nog wel juist waren. Maar gelukkig zijn er ook minder intensieve methoden om dit soort bewustwording te krijgen. Een van die manieren is coaching. Wij kijken bij het coachen naar welke overtuigingen je hebt. We onderzoeken samen of deze nog relevant zijn in je huidige situatie. Is het bijvoorbeeld een belemmerende overtuiging, dan zoeken we naar opties om deze te herkaderen. Van Ik ben niet goed genoeg naar Ik mag er zijn, bijvoorbeeld. Verander je jezelf op het niveau van overtuiging, dan zul je zien dat vaardigheden, gedrag en omgeving vanzelf volgen. Ik nodig je graag uit om samen te kij-ken naar wat jouw ontwikkelbehoeftes zijn. En dan niet in Nepal, maar hier in het bos, in Bennekom.
Joris Heus
Hermonde
www.hermonde.nl
Zestig dagen stil
