Column
Column Wolleswinkel Hofman Advocaten
Weet waarvoor je tekent. Het zal de meeste mensen wel tussen de oren zitten. Je plaatst niet zomaar een handtekening op een document. Toch gaat er op dit vlak regelmatig iets mis. Niet zelden heeft dit te maken met de betrouwbaarheid van een handtekening. Was er ooit alleen nog de ‘natte handtekening’, steeds vaker wordt er ondertekend met een digitale handtekening. Zo’n digitale handtekening kent drie soorten van betrouwbaarheid. In een Europese Verordening worden genoemd: de “gewone” elektronische handtekening, de “geavanceerde” en de “gekwalificeerde”. Bij elk niveau worden de eisen strenger.
Niet altijd is het systeem achter een digitale handtekening betrouwbaar. Dat kan grote gevolgen hebben, blijkt uit een recente uitspraak van de Rechtbank Rotterdam. Wat is de situatie: een bedrijf sluit een leningsovereenkomst met een kredietverstrekker, ter hoogte van € 63.500,- Er wordt ook een borgtocht afgesproken: de directeur van het bedrijf zal zich persoonlijk borgstellen voor de terugbetaling. En daar gaat het mis. Want als de kredietverlener de lening opeist met een beroep op de elektronische handtekening, geeft het bedrijf niet thuis. De directeur zegt dat hij de elektronische handtekening niet heeft geplaatst. Daarop komt de kredietverstrekker met het document op de proppen, waarop een digitale handtekening is geplaatst. De rechter vindt alleen het overleggen van dit document onvoldoende. Enkel uit die overeenkomst blijkt immers niet de betrouwbaarheid van de herkomst van de handtekening, redeneert de rechter. De kredietverstrekker moet voldoende inzicht geven in het proces van totstandkoming.
Over dat proces blijkt het volgende: tussen partijen heeft geen fysiek overleg plaatsgevonden. Alles verliep telefonisch en online. De kredietverstrekker heeft de contractfase uitbesteed aan een gespecialiseerd bedrijf. Dat bedrijf stuurt een code naar het door de klant opgegeven mailadres, in dit geval was dat het zakelijk mailadres van de directeur. Met die code kreeg hij toegang tot een digitale omgeving, waarbinnen directeur via een touchscreen de overeenkomst kon tekenen. De kredietverstrekker kan aantonen vanaf welk IP-adres er is getekend. Maar de link naar de specifieke persoon van de directeur kan niet worden aangetoond. De directeur heeft bovendien aangevoerd dat zijn zakelijk mailadres ook door andere medewerkers wordt gebruikt. De rechter oordeelt dat het systeem ter ondertekening geen betrouwbaar systeem is in de zin van de wet. De conclusie is dan ook dat de overeenkomst niet tot stand is gekomen. De kredietverstrekker kan naar het geld fluiten.
Les van deze uitspraak is dat de lat voor digitale handtekeningen hoog ligt. Ondernemers die overwegen op een systeem ter digitale ondertekening over te gaan, doen er goed aan de betrouwbaarheid te checken.
JAN-KEES KARELS
is advocaat bij Wolleswinkel Hofman Advocaten.
karels@wolleswinkelhofman.nl
www.wolleswinkelhofman.nl
Stationsweg 43 | 3771 VC Barneveld | 0342 49 1028
F.A. Molijnlaan 131 | 8071 AE Nunspeet | 0341 23 0580
