Magazines | Vallei Business nummer 2 2018

Vrijheid

 

Gisteren gaf ik een rondleiding aan een 10-tal jonge studenten over ons bedrijf. De studenten wilden een algemeen bedrijfsverhaal over de verschillende bedrijfstakken en onze strategie. Rondleidingen geven vind ik heerlijk. Mijn toehoorders krijgen zoals dat heet ‘het verhaal van de dag’. Ben ik filosofisch, wordt het filosofisch, voel ik me kritisch, wordt het kritisch, ben ik net in euforie over de lucht, de zon en alle mooie geluiden, dan neem ik mijn publiek daarin mee, tot ze ja-knikkend voelen wat ik voel.

Het is een luxe om eens in de week anderhalf uur je eigen verhaal op een rijtje te kunnen zetten, en daarbij ook nog eens feedback te krijgen van mensen met een telkens weer wisselende achtergrond. Nou moet je wel een beetje bestand zijn tegen kritische en wellicht suggestieve vragen, maar gelukkig ben ik geboren met een groot gevoel van realisme: zo lang ik geen idee heb wat de persoon voor me allemaal aan bagage mee brengt, zijn wij allen zusters, of broeders, of zuster van een broeder, u begrijpt wat ik bedoel. Ik hoor mezelf, ik zie en hoor de reacties en ga elke keer weer met nieuwe inzichten naar binnen. 

Vol verbazing

Aan mijn 30-tal studenten vertelde ik het verhaal dat in een eerdere rondleiding een Jordanese ondernemer was opgestaan met een vraag vol verbazing. Deze man vroeg, of spoorde me aan, vooral personeel in dienst te nemen. Wij waren duidelijk niet bang voor risico’s in onze bedrijfsplannen, maar personeel aannemen wilden of durfden we niet. Terwijl personeel volgens hem voor ons de deuren zou openen. Het zou ons de ruimte geven nieuwe dingen te ontwikkelen, te groeien, meer, groter! Over de potentie had hij gelijk; onze plek is ook nog eens een toplocatie voor een gelikte farmshop, een camping, een bezinningsplek, etc. Maar, legde ik de studenten uit, dan is het voor mij geen toplocatie meer.

De luxe van mijn werk zit hem namelijk in de vrijheid. De voor veel mensen ongekende vrijheid van het af en toe niet gehoord worden, het niet gezien worden. Hoe vaak op een dag heeft u het gevoel dat u zo hard kan zingen als u wil, zonder dat iemand u hoort? Dat u echt zo idioot kan doen als u wil zonder dat iemand zich met u gaat bemoeien? Dat u helemaal uzelf kan zijn, uitgelaten, chagrijnig of ongeïnteresseerd, zonder dat u rekening hoeft te houden met buren, personeel of klanten die spontaan kunnen langskomen? Mijn jonge studenten snapten nog niet meteen de waarde en luxe van sporadische eenzaamheid. Maar neem van mij aan: Dat is het, een luxe. Dit is een Toplocatie!

Floor De Kanter 

De Hooilanden

delen: